حجت حسن ناظر غزل مجموعه ی حامد باغشنی “کجاست آن که مرا بی درنگ می فهمد بدون واهمه از نام و ننگ می فهمد” حامد شاعرست نه متشاعر و نه متظاهر، شورمند و شیداوش می نماید خاصه هنگامه ای که از یغمای شعر ریز، شعر افشان و […]
حجت حسن ناظر
غزل مجموعه ی حامد باغشنی
“کجاست آن که مرا بی درنگ می فهمد بدون واهمه از نام و ننگ می فهمد”
حامد شاعرست نه متشاعر و نه متظاهر، شورمند و شیداوش می نماید خاصه هنگامه ای که از یغمای شعر ریز، شعر افشان و شعر گستر سخن ساز می کند: ( به لهجه ی همه ی خشت ها غزل می گفت / دوچرخه اش پس از او بی شکیب و شیدا شد/ به جای معجزه آنگونه زیست بودن را / که مشت معرکه گیران بی عمل وا شد.)
شاعر” در گیر و دار عشق ” قلبش را سرزمین اساطیر دردها می نامد و کوله بار غزل هایش را مالامال آلام دیده است چرا که دست های بدون نان و تن فروشان ارزان به خفقانش کوچانیده است . گاهی به حال زار دل آزار خویش می گرید و در نشئه ی خلسه ی عرفانی، سالک تنهای خراسانی خودش می شود . شاعری آزاد اندیش ، آزاد زیست و آزاد نویس نگریسته می شود.
( برادرانه سخن گفتنم به چاه انداخت / چقدر بوی شغاد و نفاق می آید.)
خود را پائیزی غرق برگ و گنجشکی در تگرگ مانده ناظرانه شاهد بوده است. چند صد سال است از تنهایی به تنگ امده و صد سال تنهایی را مز مزه نموده است. هرچند از معشوق سه کهکشان فاصله دارد اما در ورای خود او را به نظاره ایستاده است . پشت و پا زده ایست ریاضت کش به دنیا با غروبی بر دوش و اندیشه ای در مشت که زیستی ملامتیه وش را به مشق پهلو گرفته است.
حرف دلش را و سخن ذهن و زبانش را بی باکانه ، دلاورانه ، صمیمانه ، بی تعارف، مردانه و عاشق شمایل می نگارد ، باکی هم ندارد که درباره اش چه می اندیشند، اندیشه های بی مرز دردهایش را عشق است و در دوستی فروتن، مهرریز و شفقت امیز متجلی ست . نمی گذارد عشق در دلش کهنه شود و هر روز تکاپو می ورزد به نهال عشق آبیاری رسان باشد. ذهنیتی مستقل و زبانی خراسانی وارانه در پس و پشت آثارش بیتوته کرده است که امضای شخصی و هم نیز تجربه های شخصی او را نمایانگر و روایتگر است . از کنار اندیشه ها و سروده هایش و هم نیز آراء و آرمانهایش نمی شود بی توجه گذشت، شاعر نیشابورزاد ما مخاطب و ناظر را به تامل و اندیشه ورزی در آثارش فراخوانده و به ضیافت اندیشه ورزی مهمان می دارد و ابریقی شعر بکر و بالنده هماره در بغل دارد . از خنده های بی معنی بیزار است و دوست تر دارد پاکتی شادی برایش پست شود.
هر چه که هست حامد شاعر اجتماع است و مردم دغدغه ی اصلی اوست چرا که او در میانه ی مردم بالنده شد، به بر و بار نشست، میوه داد، دیده شد هم از این رو اجتماع و شعر اجتماعی برایش دغدغه ی نخستین اوست. اجتماع با همه ی درشتی ها ، کبودی ها و هر آنچه دشوار می نماید .
( سیب از درخت افتاد، لیلای قصه جان داد/ از شهر رفته مجنون، فرهاد رفته از هوش)
رد پای شعر عاشقانه در برخی غزل های “در گیر و دار عشق” به چشم می آید آنجا که شاعر می سراید:
( به من نگو که چرا بی دلیل می ترسم / دلیل من تویی از کوچ ایل می ترسم / غروب دشت و هجوم کلاغ های سمج / من از سکوت، از این قیل و قال می ترسم.)
