رابعه صادقی در تقویم ایران ۲۵ فروردین‌ماه، روز بزرگداشت عطّار نام‌گذاری شده است. هر سال در این روز بزرگداشتی برای شاعر، نویسنده و عارف نامی، شیخ عطّار نیشابوری برگزار می‌شود. از واژه «بزرگداشت» بزرگداشت، معنای گرامی داشتن و احترام کردن برمی‌آید. حال باید دید در این مراسم چه کسی یا چه کسانی مورد احترام واقع […]
رابعه صادقی
در تقویم ایران ۲۵ فروردین‌ماه، روز بزرگداشت عطّار نام‌گذاری شده است. هر سال در این روز بزرگداشتی برای شاعر، نویسنده و عارف نامی، شیخ عطّار نیشابوری برگزار می‌شود. از واژه «بزرگداشت» بزرگداشت، معنای گرامی داشتن و احترام کردن برمی‌آید. حال باید دید در این مراسم چه کسی یا چه کسانی مورد احترام واقع می‌شوند. عطّار، مردم و یا مسئولین؟
برنامه‌های بزرگداشت روز ملّی عطّار چهارشنبه ۲۲ فروردین ۹۷ ساعت ۷:۳۰ صبح با برگزاری مراسم زنگ عطّار آغاز شد و در روز جمعه ۲۴ فروردین با حضور اندیشمندان و اساتید ادب و عرفان و ارائه‌ی مقالات در فرهنگسرای سیمرغ ادامه یافت و ۲۵ فروردین با شب شعر و اجرای موسیقی در مجموعه‌ی ورزشی «توانیر» پایان یافت.
از اصول اوّلیّه‌ی هر همایش، ایجاد دبیرخانه و اتاق فکری است که در مورد برنامه‌ها و چگونگی چیدمان شان به نتیجه برسد. عدم وجود دبیرخانه و ناهماهنگی در اجرای برنامه‌ها، در اکثر همایش‌های نیشابور سبب شده است که مردم، صحنه و پشت‌صحنه را هم‌زمان به تماشا بنشینند؛ چنان‌که هماهنگی با مجری در آخرین لحظات قبل از شروع برنامه و پیشِ رویِ مردم، توسّط مسئولین صورت می‌پذیرد.
سخن از مسئولین به میان آمد. نیشابور در همایش‌ها و بزرگداشت‌ها بیش از پیش «مسئول» دارد؛ طوری که تعداد زیادی از صندلی‌ها که نوعشان هم متفاوت است، به مسئولین اختصاص می‌یابد.
در این بزرگداشت، به رسم همیشگی در صبح روز ۲۵ فروردین آرامگاه عطّار گلباران می‌شود و عصر همان روز برنامه‌ها در جوار حضرت ش ادامه می‌یابد. متولّیان برنامه که تعدادشان در اختیار کردن صندلی کم نیست، در این مراسم به پیش‌بینی هواشناسی و باران‌های بهاری توجّهی نداشتند و در آخرین ساعات قبل از شروع برنامه با دستپاچگی مکان برنامه را از آرامگاه به مجتمع ورزشی توانیر تغییر دادند؛ به گونه ای که ساعت شروع برنامه ۱۷:۰۰ اعلام شده بود و در آن زمان مکان برگزاری مراسم آماده نبود و مردم در انتظار باز شدن درِ سالن بودند!
بعد از باز شدن در و در یک روز سرد بهاری، از مردم با آب معدنی و صندلی های رنگ و رو رفته و کثیف استقبال شد! یعنی در نیشابور که به گفته‌ی استاد شفیعی‌کدکنی «فشرده‌ی ایران بزرگ است»، ۱۰۰۰ عدد صندلی هم شکل یافت نمی‌شود؟! اینج ا بود که مردم متوجّه شدند میزبان هستند، میزبان مسئولین!
نیشابوریان که هم‌نشین عطّار و خیّام‌اند، به دلیل همجواری با شهر مشهد و بازار داغ «لغو کنسرت‌ها» در استان، از برنامه‌های این چنینی که برای بزرگداشت مفاخرشان برگزار می‌شود و همراه با موسیقی زنده است، به گرمی استقبال می‌کنند؛ امّا از خودشان استقبال نمی‌شود. به‌حق نقطه‌ی قوّت برنامه‌ای که گذشت، اجرای گرم گروه موسیقی سروشان به سرپرستی آرش کامور و گروه های موسیقی نیشابوری بود که با وجود سرد شدن سالن توانیر و نبود وسایل گرمایشی، همچنان مردم را بر صندلی ها نگاه داشت.
عدم وجود دبیرخانه‌ی همایش، نبودِ حامی مالی و عدم تخصیص بودجه‌ی کافی مشکلاتی‌ست که گویا در نیشابور نمی‌خواهند حل شوند.
می‌توان گفت تا زمانی‌که هنرمندان، ادیبان و نخبگان شهرمان را در پَستوی برنامه ها نگه داشته و مشارکت آن ها را در برنامه ریزی و اجرا شاهد نباشیم، انتظار دیگری نمی‌توان از این همایش‌ها داشت. همایش‌هایی که ظاهراً در بزرگداشت مفاخر شهرمان برگزار می‌شوند و در باطن به بزرگداشت مسئولین و خُرد انگاشتن مردم و هنرمندان می‌انجامد!
