داستان سه بانوی قهرمان نیشابوری ; ورزش از کف موزاییکی تا صحنه مبارزات ملی

 ما جزو اولین خانم هایی بودیم که کوله می انداختیم پشت مان و به کوه می رفتیم ولی دیگران یا ما را مسخره می کردند و یا توهین.

کاراته را در نیشابور بدون مربی تمرین می کنیم، آقایان مسابقات بیشتری می روند، اطلاعات شات خیلی بیشتر است و با مربی های با تجربه ای کار می کنند ولی خانم ها نه. آقایان که کلاس برگزار می کنند گوشه ای می نشینیم تا با تماشا کردن فنون را یاد بگیریم.

آزاده مهدیار/ با شنیدن خبر قهرمانی خانم های همشهری مان در رشته های ورزشی «آمادگی جسمانی» و «کاراته»، از آن ها دعوت به مصاحبه می کنم؛ استقبال می کنند، 3 بانوی موفق نیشابوری که با انرژی، عزت نفس و شادابی خاصی به دفتر نشریه می آیند و در گفت و گویی مفصل از دغدغه ها و مسائل مقابل روی یک زن ورزشکار می گویند.

زری سلیمانی نیشابوری 48 ساله، متاهل دارای دو فرزند و یک نوه که در رشته آمادگی جسمانی به طور حرفه ای مشغول به ورزش است، در سال 79 مدرک مربی گری در رشته آمادگی جسمانی را به دست آورده و حال در رشته های کوهنوردی، سنگ نوردی، فیزیوبال، یوگا و کوه نوردی در سطح مربی گری مشغول است.

سلیمانی در رابطه با آخرین مقامی که به دست آورده است می گوید: خانم حسینی، معاون فعلی اداره تربیت بدنی فعلی و اولین استاد من در آمادگی جسمانی، از من برای شرکت در مسابقات استانی دعوت کردند که مقام اول را کسب کردم و در مسابقات کشوری هم به عنوان تنها بانوی نیشابوری شرکت کردم که 23 و 24 آذر در مشهد برگزار شد و مقام سوم تیمی را کسب کردیم.

در این مسابقات 32  تیم از کل کشور حضور داشتند، بعضی از استان ها مثل خراسان رضوی دو تیم داشتند و 29 استان با رده سنی 20 سال تا 60 سال در 7 رده سنی شرکت کردند که من در رده سنی 6 بودم.

این بانوی ورزشکار اضافه می کند: وقتی برای تمرین هایم به مشهد می رفتم، کلاس هایی که در نیشابور به عنوان مربی داشتم لغو می شد ولی به خاطر علاقه ام  و بدون توقع حمایت مالی، ادامه می دادم. در نیشابور نیروهای خیلی خوبی داریم که به دلیل مشکلات مالی امکان شرکت در اردوها و مسابقات را ندارند.

وی می گوید: با وجود این که سن م بالا رفته اما با این مقام اخیری که به دست آوردم می بینم توانمندی لازم را دارم و خدا را شکر کردم که هنوز «می توانم». من در مسابقات اخیر برای کسب تجربه رفتم نه برای بُرد؛ زمانی که به عنوان مقام آور انتخاب شدم خیلی ذوق زده شدم.

سلیمانی در مورد مشکلات ورزش بانوان می گوید: من از سال 70 وارد حوزه ورزشی شدم، آن زمان حرف و حدیث ها برای یک خانم ورزشکار بسیار زیاد بود اما بهترین حامی من همسرم بود، خیلی اوقات که تصمیم داشتم ورزش حرفه ای را کنار بگذارم اما تشویق های ایشان کمک کرد ادامه دهم. آن زمان فرهنگ ورزش خانم ها ناشناخته بود و اصلا نمی خواستند قبول کنند یک خانم در سطح حرفه ای ورزش می کند، ما جزو اولین خانم هایی بودیم که کوله می انداختیم پشت مان و به کوه می رفتیم ولی یا مسخره می کردند و یا توهین. در حال حاضر فرهنگ ورزش خانم ها خوب شده ولی به خاطر باز شدن بیشتر فضا متاسفانه طور دیگری آسیب می بینیم، برخی ها نتوانستند حرمت ورزش را حفظ کنند و درگیر حواشی شدند و این برای کسانی که واقعا برای ورزش کردن تلاش می کنند ناراحت کننده است. برای ما که با عشق طناب می اندازیم دور کمرمان و در طبیعت ورزش می کنیم، می بینیم بومی های منطقه با شک و تعجب نگاه می کنند که امیدواریم این تابوها بشکند؛ ورزشکاران هم نیاز است بیشتر مراعات کنند و مراقب فضاهای دسته جمعی باشند.

موضوع دیگر حمایت های ضعیف است، اصفهان یکی از رقبای کشوری در رشته ما است اما سالن خصوصی برای تمرین دارند و برای هر مسابقه ای ماه ها به طور مرتب تمرین می کنند، ما برای مسابقات مختلف دعوت می شویم ولی باید همه هزینه ها را خومان پرداخت کنیم.

این مقام آور ورزشی در مورد سایر دغدغه های خانم های ورزشکار می گوید: در نیشابور، در تمام رشته ها، پتانسیل های خیلی خوبی داریم ولی حمایت باید از خانواده شروع شده و مسئولان ورزشی هم همراهی کنند و از طرفی باید آن قدر این فضا را امن نگه داریم که نیروها پرورش یابند. الان تمرین با یک آقا یا ممنوع است یا سنگ اندازی های زیادی می شود، در حالی که یک ورزشکار حرفه ای با عشق ورزش می کند و این که طرف تمرینی آقاست یا خانم تفاوتی نمی کند. من برای تمرین هایم به سایر شهرها می روم ولی اگر در نیشابور مربی های قوی داشته باشیم و مهارت های مختلف و تجربیات عملی آموزش داده شود، برای همه ورزشکاران خانم خوب است.

ما از روی کف پوش موزاییکی تمرین را شروع کردیم و الان شاهد ایم که امکانات خیلی بیشتر شده و خانم ها با هزینه کمی می توانند ورزش کنند. من تحصیلات دانشگاهی ندارم و به عنوان یک مربی آزاد تلاش کردم.

زری سلیمانی اضافه می کند: از اساتیدم یاد گرفته ام که «به با من رقابت کن ولی یک رقابت مثبت» چون یک مربی دائما در تلاش است که بیشتر پیشرفت کند و سطح خود را بالا ببرد و شاگردان هم تلاش بیشتری می کنند. همان طور که در دنیای ورزش هر روزه رشته های مختلفی در حال حرفه ای تر شدن هستند و رشته های جدیدی می آیند ما هم  باید به روز باشیم. خانم ها چیزی از آقایان کم ندارند و اگر تلاش کنند حتما موفق اند؛ جنسیت اصلا اهمیتی در هیچ کدام از رشته های ورزشی ندارد و من ورزش مداوم را به همه خانم ها توصیه می کنم.

او توصیه ای هم به ورزشکاران دارد: حرمت پیشکسوت ها را نگه دارند، من برخوردهایی از جوان تر ها با سایر مربیان و ورزشکارهای قدیمی دیده ام که ما را آزرده خاطر کرده است.

وی در پایان از رئیس اداره تربیت بدنی و رئیس ورزش های همگانی شهرستان تشکر می کند که با حضور در منزل ش و تبریک و هدیه ای که اعطا کردند، موجب دلگرمی او شدند و می افزاید: دعوت شما هم برای مصاحبه انرژی خوبی به من داد.

مطهره میرمحرابی متولد مشهد ساکن نیشابور، 25 ساله، کاراته را قبل از 10 سالگی شروع کرده و 17 سال است که کاراته کار می کند. او دارای مقام های استانی، کشوری و بین المللی است و حالا برای مسابقات کشوری و تیم ملی کاراته بانوان انتخاب شده است.

میرمحرابی، که اکنون مربی کاراته است، در مورد مشکلات ورزش زنان می گوید: برای مسابقات جام ریاست جمهوری کشور ارمنستان در فروردین آینده، ما هم دعوت شده ایم ولی بیشتر از 4 میلیون تومان هزینه دارد، و چون هزینه های رفت و برگشت اقامت با خودمان است و فدراسیون هم در سبک های آزاد اصلا حمایت نمی کند در مورد این که می توانیم شرکت کنیم یا خیر باید فکر کنیم.

ما مسابقات کرمان و اهواز را با قطار رفتیم؛ به محض این که رسیدیم مستقیم به سالن مسابقه رفتیم و اصلا برای مان انرژی نمی ماند. او در مورد دیگر مشکلات پیش روی زنان ورزشکار می گوید: مکمل های ورزشی هزینه بر است در حالی که در ورزش تغذیه حرف اول را می زند و ورزشکار همه هزینه ها را باید خودش پرداخت کند، ضمن این که مسابقات خودش ورودی دارد که باید پرداخت شود.

مسئله بعدی این که ما در این رشته در نیشابور بدون مربی تمرین می کنیم، آقایان مسابقات بیشتری می روند و اطلاعات شان خیلی بیشتر است و با مربی های با تجربه تر کار می کنند ولی خانم ها نه. آقایان که کلاس برگزار می کنند گوشه ای می نشینیم تا با تماشا کردن فنون را یاد بگیریم، برخی از اطرافیان هم می گویند: این چه کاری است، همه وقت خودت را برای ورزش گذاشتی آخرش چی؟ ولی ما مقابل همه این ها ایستاده ایم.

او هم حمایت خانواده  ار بسیار مهم می داند و می گوید: موقعی که مجرد بودم خانواده با حضور در مسابقات خارج از شهر مخالف بودند ولی بعد از ازدواج، همسرم خیلی حمایت کرد و توانستم در مسابقات مختلف شرکت کنم.

وی آسیب های بدنی و هزینه های درمان را مشکل دیگر ورزشکاران ، به خصوص زنان می داند و می گوید: آسیب ها در ورزش و تمرینات طبیعی است، ولی در واقع باید فیزیوتراپ و مراکزی ویژه ی ورزشکاران باشد که زودتر آسیب رفع شود.

میر محرابی در توصیه به خانم ها می گوید: هزینه های باشگاه ها در نیشابور نسبتا مناسب است و این خانم ها هستند که باید دید اطرافیان را عوض کنند، در بلند مدت می بینند که دچاز خیلی از بیماری ها مثل آرتروز نمی شوند، دیرتر پیر می شوند و شاداب تر، پر انرژی تر و با اعتماد به نفس بالتر خواهند بود.

وی در پایان از رییس هیات کاراته نیشابور و رییس سبک kwf استان خراسان رضوی که با تشویق ها و راهنمایی مداوم به کارآموزان کمک می کنند تشکر کرد.

آرزو برومندنیا 27 ساله هم  کمتر از یک سال است که کاراته را شروع کرده و خیلی زود دو مقام سوم تیمی کشوری و اول انفرادی استانی را به دست آورده است.

  وی در مورد مسابقات اخیر می گوید: آذر ماه در مشهد در دو سبک کاتا و کمیته دو تا حریف داشتم و هر دو را بردم و قهرمان استان شدم، قبل از این هم ورزش های پراکنده زیاد انجام می دادم اما به دنبال یک رشته پرکارتر و فعال تر بودم که کاراته را انتخاب کردم حال احساس می کنم که واقعا دارم ورزش می کنم. مسابقات کشوری هم که در کرمان بود سوم شدم.

این زن ورزشکار ادامه می دهد: گاهی جامعه ما را قبول  ندارد، خانواده هم در ابتدا نگران آسیب دیدگی من بودند و این ورزش را برای یک خانم خشن می دانستند ولی به خاطر علاقه ای که داشتم پافشاری کردم و بعد از این که مقام آوردم خانواده هم دیدگاه شان تغییر کرد و الان خودشان هم تشویق م می کنند.

وی ادامه می دهد: برخی متاسفانه  خانم ها را ضعیف می بینند اما من می گویم ورزش به خصوص از نوع ورزش های رزمی به خانم ها اعتماد به نفس می دهد و باعث می شود دید بقیه هم کم کم نسبت به خانمی که ورزش می کند تغییر کند.