بيمه اي که ديگر «طلايي» نيست؟

بالا گرفتن اعتراض هاي فرهنگيان نيشابور

بيمه اي که ديگر «طلايي» نيست؟

فرهنگيان ايران را بايد عظيم ترين و در عين حال متفرق ترين، قشر جامعه دانست. به نظر مي رسد متفرق بودن و متکثر بودن اين قشر در طول تاريخ آموزش و پرورش سبب وارد آمدن خسارات گوناگون مادي و معنوي به آنان شده است. حاجي بابايي در طول دوران صدارت خود با انجام اقداماتي چون: بيمه ي طلايي، دانشگاه فرهنگيان، يک وعده پذيرايي رايگان در ستادهاي اسکان و افطاري هاي پر سرو صدا و کم محتوي، تلاش نمود تا از گرده ي فرهنگيان نردباني براي ترقي خود بسازد که البته روزگار بر مرادش نرفت.

حالا فرهنگيان نيشابور به نحوه خدمات دهي و نوع پوشش بيمه هاي موسوم به طلايي شان اعتراض دارند. حتي بعضي از آن ها در هفته هاي گذشته به صورت مجزا اقدام به تنظيم طومارهاي اعتراضي نسبت به خدماتِ به گفته آن ها «نامناسب» بيمه طلايي نموده اند. هزينه هاي بالاي برخي خدمات پزشکي، و کاهش سطح دريافت حقوق و دستمزد نسبت به نرخ تورم و افزايش قيمت مايحتاج اوليه، در سال هاي اخير و ناکافي بودن تعهدات عمومي بيمه هاي خدمات درماني و تامين اجتماعي، استفاده از پوشش هاي بيمه اي فوق العاده (نظير بيمه طلايي فرهنگيان) را به عنوان راهکاري جبراني مورد توجه و اقبال قرار داده است. اما گويا اين موضوع حالا منشا مشکلاتي گرديده که نارضايتي معلمان را در پي داشته است و البته آن را هم از چشم دولت مي بينند.

در متن يکي از طومارهاي اعتراضي فرهنگيان نيشابور آمده: «با سکانداري دولت تدبير و اميد انتظار مي رفت که تدبير وزارت آموزش و پرورش بر آن تعلق گيرد که گام بلندي در جهت ارتقاء سطح رفاه و معيشت همکاران فرهنگي برداشته شده و حداقل بخشي از کاستي ها و تبعيض ها مرتفع شود. ليکن مشاهده مي شود که بر خلاف اميد و انتظار همکاران فرهنگي بيمه به اصطلاح طلايي با چالش ها و کاستي هاي فراوان روبرو گرديده و نه تنها در مقايسه با گذشته بهبود نيافت بلکه از کارايي آن به شدت کاسته شد.»

گويا در دور تازه بيمه طلايي، بخشي از تعهدات حذف گرديده است. آن هم تعهداتي که معمولا هزينه هاي بالايي را در برمي گيرند، از جمله خدمات دندان پزشکي.

يک فرهنگي در اين زمينه به خيام نامه مي گويد: تعهدات دندانپزشکي، مامايي، شنوايي سنجي و گفتار درماني حذف شده است، در حالي که معمولا اين موارد براي هر فردي بسيار هزينه بر است و البته دو مورد اول آن بسيار هم مورد نياز و محل مراجعه است. اگر اين ها از پوشش بيمه تکميلي حذف شوند، موارد ديگر که اغلب مورد استفاده هم قرار نمي گيرند، فقط منت اش بر سر فرهنگي مي ماند.

البته در شهرستان نيشابور گويا تنها مشکل حذف تعهدات مذکور نيست. نحوه خدمات دهي شرکت بيمه گر به بيش از 5000 فرهنگي هم مورد اعتراض قرار گرفته است.

خانم بردبار به خيام نامه مي گويد: بايد مدارک و فاکتورهاي هزينه خود را به شعب فرعي بيمه آتيه سازان حافظ، که 4 تا شعبه هم بيش تر ندارد، تحويل دهيم. بعد از تحويل مدارک به شعب هم هيچ گونه شفافيتي در خصوص ميزان هزينه هاي تاييد شده وجود ندارد و در باره دليل رد مدارک هم پاسخي دريافت نمي کنيم.

در يک طومار اعتراضي فرهنگيان نيشابور به روند طولاني بيش از 50 روزه رسيدگي به مدارک که بايستي به شعبه مرکزي شهرستان منتقل و پس از تاييد، آن هم در پشت درهاي بسته به مرکز استان ارسال شود، اشاره شده است. امضا کنندگان اين طومار ضمن اعتراض به روند موجود خواستار تسريع در پرداخت، شفافيت و پاسخگويي شرکت بيمه گر شده و عملکرد بيمه آتيه سازان را سوال برانگيز و غير شفاف و زمينه ساز نارضايتي و بروز اعتراضات بيشتر توصيف کرده اند.

پيگيري موضوع و پاسخ مسئولان

اداره آموزش و پرورش شهرستان در خصوص انتخاب شرکت بيمه فعلي و نارضايتي همکاران به اين موضوع اشاره مي کند که عقد اين قرارداد توسط وزارتخانه و به صورت سراسري صورت گرفته و ادارات شهرستان متولي اين موضوع نيستند.

اما به نظر مي رسد عدم پرداخت سهم دولت در زمان وي به بيمه ي ايران، امروز علاوه بر تغيير شرکت بيمه کارگزار به آتيه سازان حافظ، سبب ايجاد تنش و نارضايتي جدي فرهنگيان بابت تغيير کمي و کيفي قرارداد شده است.

براي پيدا کردن پاسخي شفاف به اين اعتراضات و شايعات پس از نتيجه نگرفتن در شهرستان سراغ مسئولين وزارتي رفتيم. تنها عايدي ما از صرف بيش از يک ساعت وقت نکته اي کوتاه اما مهم بود: طومار اعتراض فرهنگيان نيشابور به وزارت رسيده و بزودي مورد رسيگي قرار مي گيرد! فعلا توضيح بيش تري نداريم.

براي تکميل گزارش و رعايت حق پاسخگويي شرکت بيمه مذکور، با دفتر مرکزي شرکت بيمه ي آتيه نيز تماس گرفتيم که البته جز صداي سيستم پاسخگوي خودکار چيزي نشنيديم.

در اين ميان به نظر مي رسد که نبود تشکل هاي صنفي براي ايجاد بستر گفتگو و حل و فصل مشکلات، عدم اطلاع رساني شفاف از جانب مسئولان و نيز وجود سوابق سوء استفاده از سرمايه هاي مادي و معنوي فرهنگيان، به شايعات گوناگوني در اين خصوص دامن زده است.