تأملي در کرانه هاي شعر امروز نيشابور

تأملي در کرانه هاي شعر امروز نيشابور

هر برگ شعر من سر از شهري به در کرد

                                                                       گر ريشه ام در خاک نيشابور روئيد

                                                                                                                                                         دکتر محسن ذاکرالحسيني (پرند)

شعر امروز نيشابور تن شسته در چشمه اي است که خاستگاه و پرورشگاه انديشه هاي سترگ و افکارِ حاصلخيزِ انسان ساز در طولِ روزگاران بوده است و وام گرفته و سرسوده بر آستانِ جان هاي بيداري که آسمانِ فيروزه گونِ نيشابور هنوز از شميمِ شراره هاي شورافکن شان شادمانه و شوقمندانه بي شراب مستي را يادآورند.

شاعر انديشه ورز و خرد آميزِ معاصر از يک سو نانِ روح از تنورِ تأملاتِ عرفاني و آسمانيِ پير اسرار آن که «سخنش تازيانه ي اهل سلوک» است شيخِ شعر افشان و عرفان گستر حضرت عطار تناول نموده و از ديگر سو از حکيمِ جهانپيما کهن ابر رندِ آفاقِ تحير و حکمت خيام «نماينده ي فکرِ معترضِ ايراني» در گستره ي ده قرن ادب پارسي معنا آجين شده است.

اين است که اين همآميزي جلوه هاي تابناک از شعر اين سامانِ ادب پرور را رقم زده و چهره بر گشوده و نقاب از سيماي انديشه برداشته است. با اين که سه مجموعه شعر با نام هاي «در سايه سارِ عشق» ، «فصل هاي خالي از کبوتر» و «بانوي بينالود» تاکنون به شعر امروز نيشابور پرداخته اما اين همه ي توان و بضاعت ادبي آن نيست و هم نيز با وجود اين که در فستيوال ها و جشنواره هاي شعر بسياري شعراي برجسته ي اين کهن ديار احراز مقام نخست را بارها و پي در پي از آن خود نموده و برگ زريني بر افتخارات نيشابور اسطوره پيوند افزوده اند با اين همه شعر فرداساز و شعراي فرهنگ شناس آن هنوز در پستوهاي تنهايي، گمنامي و خلوت جان شيفته را در آيينه ي جان شيفتگي لحظه به لحظه جلا داده، صيقلي نموده تا در فرداي اميدبخش و سامان يافته راه طويل طلوع را ستوار رهپو بوده و نامِ خاطره انگيز، فراموش نشدني و ماناي نيشابورِ اساطيري را باز هم از غبارِ تاريخ بيرون کشيده و در برابرِ ديدگان مشتاق و منتظرِ آيندگان بر تارکِ ادب جهاني خوش به اهتزاز در آوردند.

با دو بيت از زنده رود حيدر يغماي خشتمال شاعرِ شعرريز که تنديسِ شيدايي و عشق پالايي بود جانِ کلام را به فرجام مي سپاريم:

من که آزادم ز قيدِ زندگي کي مي توان

بست از ره گام هاي باد پيماي مرا

بعد مردن در ميانِ قبر مي رقصد چو مست

هر که نوشد در جهان شعرِ مي آساي مرا

نوشته شده توسط: حجت حسن ناظر