فروغ خراشادي از 25 نوامبر تا 10 دسامبر هر سال، کارزار منع خشونت عليه زنان است. به همين مناسبت در کشور جمهوري اسلامي افغانستان مراسمي با حضور عالي ترين مقامات کشور برگزار شد و ميهمانان با پوشيدن «شال» نارنجي؛نماد منع خشونت عليه زنان؛به اين کارزار پيوستند و رئيس جمهور آن کشور وعده ي تغيير […]
فروغ خراشادي
از 25 نوامبر تا 10 دسامبر هر سال، کارزار منع خشونت عليه زنان است. به همين مناسبت در کشور جمهوري اسلامي افغانستان مراسمي با حضور عالي ترين مقامات کشور برگزار شد و ميهمانان با پوشيدن «شال» نارنجي؛نماد منع خشونت عليه زنان؛به اين کارزار پيوستند و رئيس جمهور آن کشور وعده ي تغيير قوانين به نفع زنان خشونت زده از جمله محاسبه ي دو برابري«حبس» زنان در قوانين قضايي داد.
در جامعه ي ما اما، گفتگو در باب حقوق زنان و مقايسه ي آن با حقوق بشر، رويايي دور مي نمايد؛ نه تنها از آن رو که عموم مردان ما به چنين رشد و نگاهي نرسيده اند، بلکه بيشتر به اين دليل که زنان نيز از حقوق واقعي خود، بي خبرند. هر چند همواره اين پرسش مطرح مي شود که در شرايطي که قوانين، مرد سالارانه و ضد زن يا دست کم نابرابر است، فايده ي دانستن قانون چه مي تواند باشد؟
وقتي که ازدواج دختران زير سن قانوني و به اذن ولي، آمار قابل توجهي دارد، همه ي حق زن در زندگي در گرو مهريه اي است که معمولا مطالبه نمي شود، حق حضانت فرزند، تحت شرايطي سخت به مادر مي رسد و سرانه ي مطالعه ي جامعه، زير خط فقر است؛ آگاهي از حقوق فردي و اجتماعي براي يک زن، مانند دانستن علائم راهنمايي و رانندگي، ضروري به نظر مي رسد.
اگر از سهم آگاهي در تغيير رويکرد جامعه به مساله ي زن، بگذريم؛ نمي توانيم اين واقعيت را ناديده بگيريم که منع خشونت عليه زنان، بايد از خود زنان آغاز شود! از مادراني که در ازدواج اجباري دخترانشان سهيم اند، در تربيت دختراني که تعريف درستي از جايگاه دختر، خواهر، زن و مادر بودن، ندارند و تعليم پسراني که ادامه ي پدرانشان هستند.
وقتي صحبت از خشونت عليه زنان است، چشم هاي پف کرده و اندام کبود، منع اشتغال، بارداري هاي اجباري و… به اندازه ي خشونت هاي پنهاني که از جانب هم جنسان ابراز مي شود، آسيب زننده است ! شايد رنگ نارنجي در کارزار منع خشونت عليه زنان، يادآور اين نکته باشد که با نگاهمان، کلام مان و رفتارمان، به خشونت عمومي عليه همديگر و خصوصا زنان، دامن نزنيم.
