در پاي ِ عمارت ِ ويران

در پاي ِ عمارت ِ ويران

1- شهريور 1386؛ منزل استاد دکتر محمّدرضا شفيعي کدکني. ايرج زبردست رباعي مي خواند و استاد از پنجره اي که به قامت يک ديوار است بيرون را مي نگرد. من نيز غزلم را مي خوانم و مقامي از دوتار شمال خراسان (به گمانم شاختايي) را مي نوازم. استاد مي گويد از پيرمردان ِ قديمي ِ اهل ِ فرهنگ ِ نيشابور چه کساني باقي مانده اند؟ چندتايي را نام مي برم. دقيقه اي سکوت مي کند. پس از آن سکوت-هاي ناگهاني ِ هميشگي رو به ما دو نفر مي گويد «نيشابور يک وکيل ِ خوب داشت در مجلس. به او گفته بودم اين پيرمردها را پيدا کند. داشت کارهايي را انجام مي داد. انگار که نگذاشتند دور ِ بعدش هم وکيل بماند…مي دانيد که؟ ما با آقاي مظفّري يک بار سفر حج هم رفته ايم…»

2- روند ِ عيني توسعه در ايران پس از هشت سال جنگ و مديريّت شگفت انگيز دولت ِ وقت که زيرساخت ها را حفظ کرده و همدلي مردم را افزايش داده بود، در دوران سازندگي نقاب از چهره برداشت. در هشت سال دولت سازندگي، بنا بر آن بود تا توسعه ي اقتصادي و عمراني محقق شود. با برآمدن آفتاب ِ دولت ِ اصلاحات، توسعه ي سياسي و فرهنگي نيز در دستور کار قرار گرفت تا توسعه-اي همه جانبه نصيب مردماني شود که شگفتي ساز شده و از دوم خرداد، حماسه اي بسازند که بسياري آرزوي تکرارش را خام انديشانه از روزگار طلب کنند. از مهم ترين مؤلفاتي که سبب شد دولت سيّد محمّد خاتمي علي رغم نفت 10 دلاري، رشد اقتصادي کشور را براي اولين و آخرين بار دو رقمي کرده، تورم را حدود 13 درصد نگاه داشته و بودجه ي سال 1384 را با صندوق ذخيره ي 20 ميليارد دلاري به دولت بعد تحويل دهد همانا افزايش حس ِ همدلي مردم و به کارگيري نيروهايي کارامد و مردمي در سطوح گوناگون مديريّت دولت بود. خاتمي به نيکي دريافته بود که شرف المکان بالمکين. هر جايگاه به اعتبار شخصي که به آن تکيه مي زند ارج مي يابد چنان که مولانا جلال الدّين محمّد بلخي نيز فرمود «شرف ِ هر عاشق به اندازه ي شرف ِ معشوق اوست.»

3- امروز با صدور حکم محکوميّت ِ معاون اوّل دولت ِ بعد از نهم به جرم تحصيل مال نامشروع و رشوه و سياهه اي که آيينه ي تمام نماي دولتي است که خود را پاک دست ترين دولت تاريخ مي ناميد و نيز جملات ِ صريح رئيس ديوان عدالت اداري مبني بر قانون شکن بود رئيس دولت نهم و بعد از نهم و مطالبه ي محاکمه ي او از سوي نمايندگان شاخص اصول گرا همچون احمد توکّلي، آسان تر مي توان به صحّت قضاوت اصلاح طلبان ايمان آورد که از همان سال 1384 آسيب هاي دولت ِ مهرورز(!) را پيش-بيني مي کردند. اگر فرمانداران دولت ِ اصلاحات، آينه ي رئيس دولت ِ خويش بودند، فرمانداران دولت ِ مهرورز نيز اين آينه داري را بر عهده داشتند. پيش از اين گفتيم شرف المکان بالمکين و با توجّه به سخنان ِ احمدي نژاد همچون «پاره شدن قطعنامه دان» و «بردن ممه توسّط لولو» و «ريختن آب در جايي که سوخته» و «خس و خاشاک ناميدن مردم» چندان غريب و بعيد نبود که فرماندار او در نيشابور نيز پشت تريبون فرهنگسراي سيمرغ و در شب يادمان ِ شهداي انفجار قطار به جزئيّات ِ «خيس شدن جاي ِ خواب ِ خويش» و فروض مختلف در اين باب بپردازد. به گمان من مهم تر از بر باد رفتن پول نفت 100 دلاري و تخريب هايي بي سابقه توسّط احمدي نژاد و دوستان که به تأکيد و تأيد چندباره-ي اسحاق جهانگيري؛ معاون اوّل دولت تدبير و اميد، بزرگترين فساد قرن را پديد آورده است، آسيبي است که به اعتبار ِ جايگاه ها وارد آمده است. حاکميّت ِ قانون در جايگاه ها و نهادها است که جاري شده و امکان تحقّق مي يابد. اگر نهادها و جايگاه هايي مناسب وجود داشته باشد، حاکميّت ِ قانون نيز به گونه اي مطلوب وجود نخواهد داشت.

4- بازگشت ِ مهندس مظفّري به فرمانداري نيشابور، در حالي که استانداري استان مرکزي و پيش از اين استان قزوين به ايشان پيشنهاد شده بود، فارغ از آن که نشان گر ميزان ِ علاقه ي ايشان به نيشابور است، مي تواند اميدبخش بازگشت ِ حاکميّت ِ قانون به فرمانداري و نهادهاي تابعه نيز باشد. شهروندان ِ نيشابوري همچون ديگر شهروندان ِ ايراني پس از روي کار آمدن دولت تدبير و اميد، خواستار احياي حقوق از دست رفته ي شهروندي خويش اند. حقوق شهروندي اعم از حقوق اقتصادي، اجتماعي، سياسي و فرهنگي. شهروندان از عالي ترين نماينده ي دولت در شهرستان ِ خويش خواهان شفّافيّتي هستند که سال هاست از آنان دريغ شده. آنان حق دارند بدانند چه کساني چه نامه ها و حمايت نامه هايي را امضا کرده اند. شهروندان حق دارند و نخستين حقّ آنان حق «بر حق داشتن» است.

نوشته شده توسط : سعید رضادوست