در ستایش سکوت

مهدی کاکولی

چهارسال پیش در آستانه انتخابات مجلس در حمایت و همراهی دکتر حمید گرمابی در همین نشریه یادداشتی نوشتم؛ و اینک در همین‌جا مایلم خوشحالی خود را از انصراف ایشان برای انتخاباتی که گذشت اعلام کنم. چهار سال قبل، چندان شناختی از جناب گرمابی نداشتم و همدلی‌ام صرفا با شنیدن سخنان و موضع‌گیری‌های ایشان و با اعتماد به دوستانی بود که صداقت و کارایی این نامزد گمنام انتخابات را تایید می‌کردند. اینک اما کارنامه چهارساله حضور ایشان در مجلس، پیش روی همه است و می‌توان گفت که آقای گرمابی در این مدت، صادقانه و پاک‌دستانه انجام وظیفه کرد و آنجا که تعهدی به اصلاح و اصلاح‌طلبی داده بود پای حرفش ایستاد و همچون برخی فرصت‌طلبانِ لیست امید، رنگ عوض نکرد.

با این همه، خوشحالم که ایشان از حضور در رقابت انتخابات انصراف داد؛ از آن رو که متاسفانه، مجلس در این چهار سال و بخصوص پس از دور دوم انتخاب رییس جمهور کنونی، به گونه‌ای پیش رفت که انگار به جای رأس در حاشیه امور بود و شوربختانه، به کوشش گروهی که لابد صلاح و خیر مردم را خیلی بهتر از خودشان می‌دانستند اوضاعی رقم خورد که حتی همین تاثیرگذاری نیم‌بندش را هم برنتافتند و در تدارک چینش مجلسی یکدست و مطابق میل و سلیقه خودشان برآمدند. البته که حتی پیش از ماجرای ردصلاحیت‌ها هم امید چندانی به تغییری چشم‌گیر در روند کاری مجلس نبود و عملا پیش‌بینی نمی‌شد حضور افرادی همانند دکتر گرمابی بتواند شور انتخاباتی برانگیزد و مجلسی دیگرگونه رقم بزند.

باید حیف و افسوس گفت برای آنانی که مدام در حال یاس آفرینی‌اند و نگران اینکه مبادا از تریبون مجلس چند کلام انتقادی طنین‌انداز شود. آنان که به جای جذب تخصص و اخلاق و صداقت، فقط منافع باندی و حزبی خود را می‌بینند. نه از به انزوا رفتن نخبگان و اندیشمندان نگرانند و نه حتی انفعال و دلمردگی رای‌دهندگان برایشان اهمیتی دارد.

جناب آقای گرمابی، خوشحالم که وارد این بازی نشدید. امید که اگر روزگاری مجلس و مجلسیان قدر دانسته شدند و بر صدر نشستند و دانش و تجربه و صداقت ارج یافتند بار دیگر زینت‌بخش مجلسی شوید که بتواند تاثیرگذار باشد و همراستای منافع ملی و خیر و صلاح مردم به پیش رود. چنین باد.