رابعه صادقی
مطبوعات قدیمی ترین رسانه های معاصر ایران هستند که که سابقه ی چاپ آن
ها به عصر قاجار می‌رسد و همواره مورد توجّه مردم بوده و هستند.
مهم‌ترین وظیفه‌ی رسانه را آگاه سازی جامعه دانسته اند و گفته اند که
نمی‌توان در انجام این وظیفه موفّق بود اگر اصل «صداقت» را به کناری رانده و با غرض
ورزی از انتشار «اصل خبر» امتناع کرد.
حرکت در مدار قانون و اخلاق‌مداری در انتشار اخبار نیز از مهم‌ترین ویژگی‌های
نشریات ماندگار برشمرده می شود.
درواقع باید میان انتشار خبر و تحلیل آن تفاوت قائل شد و نباید جانب‌داری
را در انتشار اخبار دخیل کرد. غرض‌ورزی در اعلان خبر و بازی با کلمات، صرفاً برای آب
و تاب دادن به موضوع، نتیجه‌ای جز ایجاد تنش در جامعه و سلب اعتماد عمومی نخواهد داشت
و از عمر نشریه و مقبولیّت آن می کاهد؛ در مقابل صداقت در بیان مطالب، زبان تمامی
نشریاتی است که سال های متمادی با مخاطب به گفت و گو نشسته و می نشینند.
رسانه هایِ نوشتاریِ آزاداندیش در دوران هایی که اختناق بر جامعه حاکم
بوده، با وجود محدودیّت‌ها و ممنوعیّت‌ها، سدهای انحصارطلبی را شکسته و به رسالت خود
که همانا اطّلاع‌رسانی و آگاه‌سازی است، جامه‌ی عمل پوشانده‌اند.
به عنوان کسی که چند شماره است با این نشریه همکاری دارم ولی سال هاست که
خواننده آن هستم، معتقدم در نیشابور «خیّام نامه» از جمله رسانه های نوشتاری است
که سال هاست شرافت و صداقت در بیان اخبار را پیشه‌ی خود ساخته و اسیر غوغاسالاری و
هوچی گری ها نشده است. نشریه‌ای با مواضع روشنگرانه که انتظام ش در انتشار و رسیدنش
به ۴۰۰امین شماره، نشان از اقبال جامعه به
آن و استقبال وجدان عمومی از «راستی و درستی» دارد.
احترام متقابل میان «خیّام نامه» و مخاطبان این گونه تعریف شده که نشریه
صراحت و شفّافیّت در انتشار خبر را بر هر چیز ارجح دانسته و انتشار توام با اقبال
مخاطبان در ۴۰۰ شماره، نشان می دهد مخاطب این شرافتِ قلم را ارج نهاده است.
تا باد چُنین بادا…
