امسال، به میمنت و مبارکی، بیست و هشتمین دوره «نمایشگاه بین المللی کتاب» برگزار می‌شود. اگر نظر بنده را درباره این نمایشگاه بپرسید، می گویم: واقعیت این است نمایشگاه کتاب تهران بیشتر از آن که «نمایشگاه» کتاب باشد، «فروشگاه» بزرگی است که به ناشران ایرانی (که بسیاری‌شان مغازه کتاب‌فروشی ندارند) اجازه و امکان عرضه مستقیم آثارشان را می‌دهد.
«نمایشگاه کتاب تهران» در حقیقت «جشن کتاب ایران» است. هم‌میهنان مان از اقصی نقاط کشور به تهران می‌آیند تا در این جشن شرکت کنند و نویسندگان و شاعران محبوب شان را از نزدیک ببینند.
امیدوارم مدیران فرهنگ، تغییراتی در ساختارها و شیوه‌های برگزاری نمایشگاه کتاب تهران ایجاد کنند؛ تغییراتی که اگر هوشمندانه و به جا باشد، در بلندمدت هم به نفع ناشران ایران است، هم به نفع نویسندگان و مولفان ایران و هم به نفع فرهنگ ایران.
اصولاً به نظر می‌رسد اگر قرار باشد در حوزه‌های مختلفِ مرتبط با کتاب -مثلاً ادبیات داستانی- اتفاقی بیفتد و پای نویسندگان ایرانی به عرصه‌های جهانی باز شود، یکی از بهترین و حساس ترین گلوگاه ها همین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران است. البته مسائل دیگری مثل ممیزی (که خرخره کتاب را می‌جود) و عضو نبودن در کنوانسیون برن (که کپی رایت را به رسمیت می‌شناسد) و… هم هست که در اینجا فرصت نیست تا در مورد آنها بنویسم.
آقای عباس کرخی، مدیر محترم و دلسوز اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان نیشابور خبر از تشکیل یک غرفه اختصاصی برای مولفین نیشابوری در نمایشگاه امسال کتاب تهران دادند. این حرکت از سوی مدیر فرهنگ بسیار قابل تقدیر و ستایش است. زیرا این حرکت پسندیده در بلند مدت هم به نفع نویسندگان و مولفان نیشابوری است و هم به نفع فرهنگ و ادب شهرستان نیشابور.
انشاالله برای سال های آینده فرصتی مهیا شود تا نویسندگان و شاعران نیشابوری به نمایشگاه کتاب تهران بروند تا در غرفه اختصاصی «کتاب نیشابور» حضور یابند و برای مخاطبان غیر نیشابوری داستان و شعربخوانند و درباره ادبیات و فرهنگ ایران و نیشابور بحث و گفت‌وگو کنند.
مصطفی بیان
