در حاشیه ی قدم زدن کری – ظریف:
چرا برخی دلواپس شفافیت مذاکرات هستند؟!
چندی پیش وزیر امور خارجه ایران و همکار آمریکایی‌اش پس از مذاکرات چند ساعته، که نه چند ماهه و یا چند ساله‌ی پشت درهای بسته، پیش و پس دوربین‌های تلویزیونی ! بالاخره برای تنوع یا رفع خستگی دوش به دوش یکدیگر در پیاده‌روهای شهر ژنو محل مذاکرات قدم‌زنان مذاکره و گفتگو کردند. مذاکراتی که رابطه‌ی مستقیمی داشت با ریاضت‌های سی ساله‌ی ملت ایران، ملتی که سی سال سختی و کمبودها و تحریم‌های کمرشکن را تحمل کرد تا بتواند بسیاری از علوم را که به زعم بیگانگان دست نیافتنی بود بومی کند. اما به نظر بعضی صیانت از این دستاوردهای بی‌نظیر فقط باید نشسته، پشت میز آن هم محرمانه و پشت درهای بسته و بدون از چشم مردم باشد؟ یا به قول این آقایان چند قدم پیاده راه رفتن به معنای مرگ ملت ایران یا محتوای مذاکرات است؟ شاید اینان ملت را نامحرم فرض می‌کنند و یا اینکه شعور و فهم و اطلاعات ملت ایران را از اتفاقات و اخبار جهانی در حد و حصر و اندازه‌ی اخبار صدا و سیما می‌دانند. به راستی که اینان نمی دانند جوانان ایران و اقصی نقاط جهان به راحتی از طریق شبکه‌های گسترده‌ی اجتماعی و رسانه ای قابل دسترس، در اولین ساعات و حتی قبل از آنان به راحتی از متن اتفاقات و اخبار و توافقات جهانیِ به قول آنان پشت درهای بسته آگاهند. پس این قدر به فهم و شعور ملت اهانت نکنید. مذاکره مذاکره است چه نشسته چه برخاسته چه در حال راه رفتن و یا دویدن. نتیجه‌ی مذاکرات است که باید به نفع ما باشد. البته ظاهرا برخی دلواپس شفافیت مذاکرات هستند و دوست دارند همه چیز در پس پرده باقی بماند..آیا از نرد عشق باختن برادران جواد لاریجانی و سعید جلیلی با اجنبی ها پشت درهای بسته یادشان رفته است؟
نویسنده :محمود سلیمانیان
