محمدطاهر گاراژیان/

من می نه ز بهر تنگ دستی نخورم

یا از غم رسوایی و مستی نخورم

من می ز برای خوش دلی می خوردم

اکنون که تو در دلم نشستی نخورم

کوزه ها در رفت و آمدند.اندیشه ها و مفاهیم  مانند دانه ها ی تسبیح در سیال زمان و مکان جا به جا می شود . به دنبال هر سخن ریشه ای در فضا در حرکت است.

کوزه ها برای هرچیزی نظری دارند  از بوی زندگی تا عاقبت عاشقی و سر انجام جهان از همه چیز سخن می گویند.

یکی می گوید :راستی کوزه ها در دل شان چه حرف هایی دارند برای گفتن و چه حرف هایی برای نگفتن. ولی قاعدتا کوزه باید پر از می  باشد.

_ این می چیست ؟

_ چیزی که وقتی کوزه ای بشکند جاری می شود.

_  و وقتی که شراب درون کوزه در کوی و برزن جاری شد؟

_  حرف و حدیث شروع می شود .

_ کوزه ها همه پر از می اند؟

_ کوزه ها برخی پر ،بعضی خالی و کوزه های خالی پر از خاطره های مستی آفرین اتد .

_ بهترین محتوای کوزه ها چیست ؟

_ آنچه که سرمستشان کند و از اندوه و هراس برهاندشان. جای ترس و مجادله و نزاع را یک حس خوب باید بگیرد . حس خوب همان می است . این می به نسبت افراد فرق می کند هر آنچه که مستی بیافرینید می است .

_ وتو جام منی ،می منی ، باده منی . با تو مستم با تو هستم و نیازی به باده ام نیست .

_ خیلی عاشقانه نخوان محتسب گاه از مستی کوزه ها می ترسد پس مجبور است کوزه هارا بترساند .

_ مستی غایت کوزه هاست . می یک نام است در پشت این نام یک حقیقت نهفته است ، و تازه هر روز که جایگاه ما عوض می شود معنای می و باده هم عوض می شود تا بتوانیم غرض و غایت تازه ای ایجاد کنیم و دل تمام کوزه ها را از آن پر کنم. از نشاطی مستی آفرین. خوانش هر روزه ی ما از می متفاوت است . ولی همیشه یک چیز حاصل می است «مستی » و یکی از آن می ترسد . محتسب که مردم را سربه گریبان می خواهد . می یک استعاره است ، استعاره ای که آن سویش  زندگی است .

_  برای دریافت نگفتنی ها از می ، می گوییم.

راز و رمز می همیشه نا گفته می ماند و به قول بزرگی – شاید «بکت»  بود چیزی شبیه این بود که :

«چیزی که می خواهیم بگوییم به یک دلیل ساده نا گفته می ماند به دلیلی که نا گفتنی است »

آنگاه ما از می سخن می گوییم به جای همه چیزهای نا گفتنی .